Część Pierwsza.

No i w końcu  pojawił się prolog! Wiem że pewnie jest tam masę błędów, ale możecie mi o nich pisać w komentarzach, a ja je poprawie xD Rozdział dedykuję  mojej ukochanej Gosi bez której nie wyobrażam sobie życia <3

_____________________________________________________________

Teaser, czyli inna forma prologu . . .

Uchyliła lekko ociężałe powieki, przekręciła głowę i spojrzała na stojący na stoliku nocnym budzik. Wskazówki pokazywały godzinę 6⁰⁰. - Przecież mam jeszcze czas – pomyślała – na peronie mam być dopiero o 11⁰⁰ . Spróbowała ponownie zasnąć ale jej się to nie udało. Dobrze już, dobrze  - powiedziała – przynajmniej mogę wcześniej sprawdzić czy wszystko spakowałam i najwyżej powłóczę się trochę po Londynie. Na Merlina! – powiedziała jakby do siebie dziewczyna – Jak ja tęsknię za przyjaciółmi! Kochała Hogwart. Ucieszyła się więc, jak Dumbledore* powiedział im, ze mogą wrócić do Hogwart i skończyć szkołę. Prawie przez całe wakacje korespondowała ze znajomymi, ale to nie to samo co spotkać się twarzą w trzarz. Tęskniła za Harrym i jego zawsze rozczochranymi włosami, za Ginny z jej burzą rudych włosów, no i za jej najmłodszym bratem. Po wygranej wojnie Ron zapytał ja o chodzenie. Zaskoczyło ją to, nawet bardzo, ale nie była pewna. Nie odpowiedziała mu – powiedziała, że musi się jeszcze zastanowić. Sama nie wiedziała czy chce z nim być. Cholera jasna! –pomyślała – przecież ja tak nie mogę! Nie umiem chodzić z najlepszym przyjacielem! Zwlekała z odpowiedzeniem najmłodszemu Weasley’owi jak tylko się dało. Z jednej strony lubiła go, może nawet kochała, tak samo jak całą jego rodzinę - zwłaszcza tę zadziorną wiewiórkę. Z drugiej jednak bywał on często wybuchowi i opryskliwy. Udowodnił te  cechy podczas ich ukrywania się i szukania horkruksów, gdy zdenerwowawszy się opuścił przyjaciół. Godryku, jak ona się wtedy martwiła! Wrócił do nich jednak cały i zdrowy, w dodatku okazał wielka skruchę. Szatynkę aż głowa rozbolała od tych rozmyślań, więc postanowiła już powoli zacząc sie przygotowywać. Poszła do łazienki żeby wziąć prysznic, po czym ubrała się i zeszła na śniadanie. Na dole jej rodzice jedli już śniadanie. Jak to dobrze, ze aurorom udało się znaleźć antyzaklęcie do Obliviate - Meminisse*. To zaklęcie wynaleziono chyba podczas wojny. Jakiś wyjątkowo mądry, jej zdaniem, czarodziej kombinował w ukryciu nad takim właśnie zaklęciem i, co widać, udało mu się. Była w siódmym niebie, gdy Kingsley(aktualny Minister Magii) powiedział jej, że odczarowali jej rodziców. Pamięta jak wtedy , nie przejmując się pracownikami ministerstwa, rzuciła mu się na szyje, dziękując po tysiąckroć.  Do tej pory nie może się nacieszyć ich widokiem. Przy każdej okazji powtarza im, że ich kocha. Przeprasza ich również za wymazanie pamięci, mimo, że nie mieli jej tego za złe. Rozumieli, iż było to konieczne do zapewnienia im bezpieczeństwa. Zeszła na dół i przywitała się z rodzicami.

- Cześć Wam – powiedział wesołym tonem – Co na śniadanie?
Była naprawdę głodna. Może to dlatego, że do późna pakowała swój szkolny kufer i, jak można się domyślac, powtarzała rózne zaklecia.

- Mleko z płatkami – powiedziała jej mama  - Czekoladowe – dodała po chwili ku zadowoleniu córki.

 - Mmhm moje ulubione. Dzięki Mamo – zjadła miskę płatków z wielkim apetytem i pobiegła na górę do swojego pokoju sprawdzić czy wszystko spakowała.

 -Pospiesz się bo się spóźnimy. – kryknął za nią ojciec. Pobiegła do pokoju i z przerażeniem stwierdziła, że jej tata ma racje – było już po 10. Szybko, ale starannie, przeglądnęła swoje rzeczy i stwierdziła, ż wszystko ma. Pojechali na stacje kolejową King’s Cross. Przeszli przez murek między peronami 9 oraz 10 i znaleźli się na peronie 9¾.  Ucieszyła się na sam widok lśniacego Expressu Hogwart-Londyn. Po wojnie musiał byc poddany restauracji, gdyż miał parę usterek. Nadal był jednak pięknym, i bardzo czerwonym, znakiem nowego roku szkolnego. Jej uśmiech rozpromienił się jeszcze bardziej na dźwięk znajomych głosów. Odwróciła się i zobaczyła Harry’ego całą gromadkę rudych Weasleyów, na czele z tym, którego omijała szerokim łukiem. Pożegnała się z rodzicami, przywitała z przyjaciółmi i kiedy miała ruszyć do pociągu w celu zajęcia przedziału natrafiła na parę wpatrujących się w nią intensywnie błękitnych oczu .  .  .

*W moim opowiadaniu lista ofiar jest różna niż ta w książce.

**Meminisse (łac. przypomnieć) - wymyślone przeze mnie zaklęcie

_________________________________________________________________

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

to motywije!

EDIT(23.10.13): Naniosłam kilka poprawek w prologu.